Dr. Božidar Veljković
Docent na Fakultetu političkih nauka - NUBL
Banja Luka
ISTINA O ALBANCIMA ILI JEDNO RECENZENTSKO PROSUDJIVANJE
U ovom prilogu, posle analitičkog promišljanja na temu knjige “Svetski rat protiv jednog čoveka”, autora Radovana B. Milića, ne mogu a da još jednom ne citiram deo izvoda iz strategije Akademije nauka Albanije, kojim i akademik prof. dr. Kaplan Burović započinje svoju knjigu “ Ko su Albanci?”: “Sve što kaže akademik Burović o poreklu Albanaca znamo mi odavno, pre njega i bolje od njega, ali sada nije vreme da se to kaže. Treba da prethodno ujedinimo Kosovo sa Albanijom, pa ćemo tada i mi to priznati”.
Iako su ovo reči članova Akademije nauka Albanije, uvažavajući celokupni kontekst istorijski formirane nacionalne svesti kod Albanaca, radi se, u stvari, o još jednoj velikoj prevari. Naime, istorijske činjenice i svakodnevna politička praksa govore sasvim drugačije od onoga što albanska Akademija nauka tvrdi. “Kosova”, kako Albanci za potrebe svoje aneksionističke strategije nazivaju južnu srpsku pokrajinu Kosovo i Metohiju, je činom nasilnog otcepljenja od medjunarodno priznate i demokratske države Srbije postala teritorija praktično ujedinjena sa Albanijom. Tim pre i tim više što su to nasilno otcepljenje albanske nacionalne manjine od države Srbije priznale skoro sve države Evropske unije - kojoj srpska politička klasa teži - i ni jedna država savremenog sveta nije htela da brani osnovne principe Organizacije Ujedinjenih Naroda (čiji je osnivač, preko Lige naroda kao predhodnice OUN, upravo Srbija), koji su bili radikalno narušeni činom otcepljenja i aneksije. Medjutim, rat za osvajanje tudjih životnih prostora, Albanija i Albanci nastavljaju. Na meti su jugoistočna Srbija sa preševskom dolinom, celokupna crnogorska obala, sa Ulcinjem kao glavnim težištem, i svakako, celokupna zapadna Makedonija. I, za divno čudo, ovakve velikoalbanske agresivne ciljeve albanska laička, stručna i čak ponajviše naučna javnost prodaje urbi et orbi pod imenom Prirodne Albanije. Naravno, ovakva prodaja je dozvoljena i moguća, jer je u skladu sa trenutnim interesima aktuelnih noslilaca političke moći.
Medjutim, ovu izjavu Akademije nauka Albanije, treba ponavljati uvek i svuda! Zašto? Pa upravo zbog toga što ona priznaje rezultate naučno istraživačkog rada akademika prof. dr. Kaplana Burovića, zbog kojih i zbog čega je i jugoslovenska i albanska politička vlast ovog naučnika, albanologa svetskog glasa, proganjala, hapsila i mučila. A šta je to što je akademik Burović naučno utemeljio do nivoa aksioma? Uvaženi akademik je dokazao da današnji Albanci nisu potomci Ilira, nisu Pelazgi i da time nisu ni autohtoni na prostorima Albanije. Posezanje za tudjim životnim prostorom pomoću populacijske agresije, kako istorijske činjenice kazuju, osnovna je vrednost u svekolikoj istoriji Albanaca. Na ruku ovoj strategiji osvajanja životnog prostora ide i činjenica priznavanja otcepljenja Kosova i Metohije od strane takozvane medjunarodne zajednice, otcepljenja koje je uz pomoć NATO pakta izvršila albanska nacionalna manjina. Demografske eksplozije, koje su bile značajne za albansku nacionalnu manjinu, ili značajni demografski prirast drugih etničkih manjina u pojedinim regijama Srbije, promovisane kroz neadekvatnu upotrebu ljudskih prava, su najčešće sredstvo za postizanje teritorijalnih i geopolitičkih interesa drugih država na račun prava srpskog naroda na svoju državu. Zar ovu tezu ne potvrdjuju poznati dogadjaji i procesi na Kosovu i Metohiji, u Raškoj oblasti, Vojvodini, ili recimo, već sutra u tzv. Vlaškoj regiji!?
Sve dosadašnje naučne teorije o geopolitici manje-više, izuzev kod Nemca Karla Šmita (1888. -1985.), ostajale su imune na odnos prava naroda i ljudskih prava. Naime, činjenica da su i prava naroda na samoopredeljenje neodvojivi deo jedne univerzalne vrednosti, ne razrešava naučnu javnost sa prostora nekadašnje Jugoslavije od odgovornosti za površno istraživanje ovog odnosa. Onovremeno, a na žalost i savremeno zanemarivanje (pa čak i diskreditovanje) Šmitove koncepcije geopolitike kao konzervativne i neprihvatljive zato što je ideju o pravima naroda suprotstavio liberalnoj teoriji o ljudskim pravima, čini se posve prenagljeno. „Šmitova koncepcija je bila zasnovana na temeljnoj ideji 'prava naroda' (Volksrechte), koju je suprotstavljao liberalnoj teoriji 'ljudskih prava'. Svaki narod je po njegovom shvatanju imao pravo na kulturnu suverenost, očuvanje svog duhovnog, istorijskog i političkog identiteta«[1].
Danas nikoga ne čudi geopolitička koncepcija stvaranja takozvane Prirodne Albanije, koja se izvodi demografskom ekspanzijom, iza koje stoje snage, koje destabilizacijom Balkana pokušavaju da ponovo stabiliziju svoje interese na ovim područjima. Po istom načelu demografske ekspanzije zbog visokog nataliteta, jug Srbije je samo još jedno, prema vokabularu velikoalbanske propagande, privremeno okupirano područje, koje će morati biti oslobodjeno od Srba. Situacija u Raškoj (ovu regiju čak i srpska vodeća politička elita označava turskom rečiju Sandžak), ni po čemu nije drugačija.
Radovan Milić, u svojoj knjizi „Svetski rat protiv jednog čovjeka“, na veoma prijemčljiv i konzistentan način ukazuje koliko je istina danas više nego ikada u nemilosti velikih svetskih moćnika, ukoliko nije u njihovoj službi. Nema sumnje, istina je apsolutna, medjutim, znanja o njoj su relativna – tim više što se savremenim političkim marketingom ona proizvodi i prodaje. Istovremeno, književnik Milić ukazuje na katastrofalnu jalovost srpske naučne političke misli savremenog doba kada je reč o istraživanju i naučnoj valorizaciji mesta i uloge srpskog naroda na prostorima zapadnog Balkana. Naravno, izuzeci od ove tvrdnje samo potvrdjuju tužno pravilo po kome se, (Zoran Djindjić, prema navodima Dobrice Ćosića, u svojoj najnovijoj knjizi „U tudjem veku“), „demokratija u Srbiji ne može više opravdavati izdajom nacionalnih interesa“. Isto tako, u ovoj knjizi nalazimo pozive srpskoj intelektualnoj javnosti da podrži borbu akademika Kaplana Burovića u otkrivanju istine, kako o Albancima, tako i istine o stradanjima srpskog naroda, koje ne prestaje upravo zbog prećutkivanja, ali često i zabrane istine u samoj Srbiji. Knjiga Radovana Milića „ Svetski rat protiv jednog čoveka”, predstavlja značajan doprinos kritičkom preispitivanju odnosa političke elite u Srbiji prema istorijskim, kulturnim, teritorijalnim i nacionalnim aspektima srpskog pitanja, koje je kroz komunističku hipoteku posve gurnuto na margine političkih i geostrateških procesa na zapadnom Balkanu.
Naravno, srpski je narod, u vreme vladavine komunizma, ali i danas, u uslovima vazalstva onima koji uteruju demokratiju milom ili silom, ponižen nametanjem gnusnog oreola imperijalističkog, ugnjetačkog, ratno huškačkog i genocidnog naroda. Na kreiranju ovakvog “imidža” (imagea) srpskog naroda u svetu zdušno su radile mnoge države, pre svega veli¬ke sile, među kojima su pojedine novonastalu situaciju doži¬vljavale kao priliku da se, revanširaju za pretrpljene poraze koje su im Srbi naneli u svetskim i oslobodilačkim ratovima, a pre svega kao priliku da nametnu sopstvene geopolitičke, strateške, ekonomske i druge interese u ovom delu Evrope. Pored njih, i Vatikan je imao zna¬čajnu ulogu u kreiranju tragične sudbine srpskog naroda, ne samo kra¬jem, već i tokom čitavog 20. veka, sputavajući ostvarenje nje¬govih nacionalnih interesa (podržavanjem ustaškog pokreta), naročito u periodu uoči i za vreme II svetskog rata. Interesi srpskog naroda su najpre 1914. bili žrtvovani zarad jugo¬slovenske ideje (čemu su neosporno doprineli i unutrašnji či¬nioci), a posle 1941. godine − zbog komunističke ideologije. U godinama posle raspada Jugoslavije (1991.–1995.), pa sve do danas, srpski nacionalni i državni interesi se ponovo žrtvuju, ovoga puta zarad “evropske ideje”.
Ponašanje tzv. svetske zajednice prema srpskom narodu danas realno nameće utisak kako se ona navodno “brine” o interesima svih ostalih naroda, pa čak i o nacionalnim manjinama u regionu, opet na račun i protiv srpskih nacionalnih i državnih interesa. Duh komunističke nacionalne politike koju je KPJ utemeljila pre II svetskog rata i brižno sprovodila za sve vreme trajanja Jugoslavije, kao da se ponovo nadvio nad sudbinom srpskog naroda i nje¬gove države. Na žalost, na refleksiji komunističkog shvatanja nacionalne politike i određenja srpske nacije kao imperijalističke, hegemo¬nističke i ugnjetačke u nekadašnjoj zajedničkoj državi Jugosla¬viji, izvedeni su i svi drugi međunarodni zahvati i mere u pro¬cesu onemogućavanja srpskog naroda da ostvari svoje legitimne istorijske, nacionalne i državotvorne interese. Nikada u srpskoj istoriji, kod političara, a pre svega intelektualaca, nije postojala takva sumnja u pravo na vlastitu odbranu svog opstanka, kakva je ona danas.
Književnik Radovan Milić, zajedno sa akademikom Kaplanom Burovićem, pokušava da pokuca na zadremalu savest srpskih intelektualaca, ne bi li postali svesni svoje posvećenosti. I ne samo to, kroz gradivo svoje knjige autor, književnik Radovan Milić, na samo svoj način uspeva da zadrži našu pažnju na najvažnijim tačkama istorije srpskog naroda. Na taj način Radovan Milić ne brani samo pravo prof. dr. Kaplana Burovića na istinu i priznavanje rezultata naučnog istraživanja, već štaviše, svojim dodatnim selektivnim istraživanjem sekundarnih izvora, utvrdjuje istinu o Albancima o kojoj već decenijama govori argumentima sam uvaženi akademik. Naime, stvarnost nam pokazuje preko albanskih falsifikatora kako nepoznavanje prošlosti može da bude njena zloupotreba u najgorem smislu reči. Ignorancija prošlosti ne stoji samo kao prisila nad sadašnjošću, već, štaviše, predstavlja destrukciju budućnosti. Nikada ne treba izgubiti iz vida da je sadašnjost na neki način posredovana prošlošću, odnosno, sve što se događa danas u društvu, sasvim sigurno ima i izvesnu i hipoteku „minulog rada“, istorijske prošlosti. Ima naučnika koji veruju da se sadašnjost saznaje iz istorije, što je, svakako, kompliment istoričarima i istorijskoj nauci. Knjiga književnika Radovana Milića je još jedan napor da se naučna i istraživačka delatnost, kada se radi o srpskom pitanju, koliko je to moguće, potčini moći argumenata i privede istini.
Brežice, 13. juni 2011.,
Dr. Božidar Veljković
Docent na Fakultetu političkih nauka - NUBL
Banja Luka